We kennen Konstantin Tsiolkovsky als een theoreticus van de kosmonautiek, als een persoon wiens streven naar de sterren niet werd gehinderd door hopeloze armoede, of voortschrijdende doofheid, of isolatie van de wetenschappelijke gemeenschap. Maar hij is veel minder bekend als de auteur van de kosmische filosofie en de grondlegger van de ufologie.
Slagen van het lot
Doofheid, die zich bij Tsiolkovsky ontwikkelde als gevolg van complicaties na roodvonk in de kindertijd, was zijn vloek. Hij bekende: “Door doofheid moest ik elke minuut van mijn leven die ik met mensen doorbracht, lijden. Ik voelde me altijd geïsoleerd, beledigd, verstoten door hen. Dit verdiepte me in mezelf, dwong me om grote daden te zoeken om de goedkeuring van mensen te winnen en niet zo veracht te worden … ".
Vanwege gehoorproblemen kon Tsiolkovsky niet echt studeren in het gymnasium. Hij hoorde de uitleg van de leraren niet, slechts flarden woorden bereikten hem. Maar de leraren gaven geen kortingen op gehoorverlies, dus de toekomstige theoreticus van de kosmonautiek kon niet opscheppen over goede academische prestaties. Hij werd twee keer gedropt in zijn tweede jaar en werd uiteindelijk verdreven.
De jongen werd aan zichzelf overgelaten, en dit werd zijn redding: de hele dag tekende en maakte hij verbazingwekkende mechanismen. Daarom besloot zijn vader dat Konstantin gewoon moest studeren en stuurde hem naar Moskou - naar de Hogere Technische School (nu de Bauman Moscow State Technical University). Maar de 16-jarige Tsiolkovsky, die in de hoofdstad was aangekomen, besloot dat hij het zonder school zou redden. Hij besteedde bijna al zijn magere geld aan de aankoop van boeken en apparatuur voor onafhankelijke wetenschappelijke experimenten. Als gevolg hiervan, terwijl hij alleen zwart brood at, verzwakte hij en werd hij gedwongen naar huis terug te keren, waar hij na enige tijd slaagde voor examens voor het recht om leraar te worden.
Samenzwering van stilte
Tsiolkovsky begon les te geven. Eerst in Borovsk en daarna in Kaluga. En hoewel hij in het lesgeven alleen een manier zag om geld te verdienen, was hij zeer verantwoordelijk voor deze activiteit. Het is geen toeval dat hij zelfs in de tsaristische tijd twee keer een beloning kreeg voor gewetensvol werk. Hij ontving zijn derde bestelling van de Sovjetregering - voor zijn werken op het gebied van de theorie van ruimtevluchten. Deze twee paden van Tsiolkovsky - ruimte en pedagogie - kruisten elkaar echter nergens, en in de school waar hij lesgaf, wist niemand van zijn "hobby" in de raketruimte. Hij bereikte alles zelf en was in veel opzichten de eerste en enige, en niet alleen in Kaluga, maar in heel Rusland.
Ondanks zijn fysieke handicaps, en misschien wel vanwege hen, onderscheidde Tsiolkovsky zich door een verhoogde ambitie. Hij beschouwde zichzelf terecht als een genie en stuurde werk na werk naar Moskou en St. Petersburg, waar de hele wetenschappelijke elite van die tijd was geconcentreerd. Maar correspondentiecommunicatie met armaturen werkte niet. Wetenschappers lieten hem niet toe in hun gelederen: ze vernederden zich niet eens om te corresponderen met een excentriekeling uit Kaluga. Dus toen Tsiolkovsky eens een "Rapport over experimenten met luchtweerstand" naar professor N. Ye. Zhukovsky - een erkend uitblinker op het gebied van aerodynamica. Er was geen antwoord. Daarna stuurde hij de tweede en laatste van de overgebleven exemplaren. Maar ook op dit bericht kreeg hij geen antwoord. Het "rapport" werd uit de archieven gehaald en pas 50 jaar later gepubliceerd, toen Tsiolkovsky al een erkende wetenschapper was. En soortgelijke verhalen met de werken van het Kaluga-genie gebeurden meer dan eens.
"Het is triest en pijnlijk om te bedenken dat zelfs de grootste mensen zulke erbarmelijke zwakheden hebben die meestal inherent zijn aan kleine en onbeduidende mensen", schreef Konstantin Eduardovich. “Alleen gedurende vele jaren konden ze me ervan overtuigen dat professor Zhukovsky een van zijn taken had gesteld om mijn naam uit de wetenschappelijke pers te wissen door middel van een samenzwering van stilzwijgen…”.
Filosofie van de toekomst
Het is moeilijk te geloven, maar Tsiolkovsky zelf beschouwde zijn theorie van ruimtevluchten als slechts een aanvulling op de filosofische werken, waarvan hij er meer dan 400 had. Velen van hen zijn vandaag de dag nog onbekend voor lezers. In de USSR, vooral na de lancering van de eerste satelliet en de vlucht van Gagarin, werd Tsiolkovsky een sleutelfiguur in de propaganda die de "superioriteit van het socialistische systeem" aantoonde, en daarom hadden de autoriteiten serieuze redenen om zijn werken, de inhoud van die niet pasten in het Procrustes-bed van de marxistisch-leninistische ideologie. Inderdaad, in zijn werken, op de meest paradoxale manier, de ideeën van spirituele erfenis of reïncarnatie van 'eeuwige atomen' van het ene lichaam naar het andere, de theosofische positie van de voortdurende verandering van perioden van ontwikkeling en verval, evenals het oude idee van de bezielde aard van alle dingen werden gecombineerd. Tsiolkovsky was ervan overtuigd dat alle materiële vormen niet alleen volgens fysieke, maar ook volgens mentale wetten bestaan. Dacht, om het zacht uit te drukken, ontijdig.
Bovendien heeft de wetenschapper nooit geloofd dat raketmotoren het toppunt en de limiet zijn van het menselijk ontwerpdenken. Hij was ervan overtuigd dat op een dag mensen zo'n gevaarlijke en ineffectieve manier van ruimtereizen zullen verlaten. Tsiolkovsky betoogde dat een persoon in de toekomst zichzelf zal veranderen en een "stralend persoon" zal worden, dat wil zeggen dat hij geen fysiek lichaam zal hebben en gemakkelijk zowel in de ijzige ruimte als in roodgloeiende sterren kan zijn, door het universum bewegend met grote snelheid en zonder mechanische apparaten …
Moeder en kind
Tsiolkovsky had geen hoge dunk van de mensheid, in de overtuiging dat het er nogal primitief en zelfs zielig uitziet tegen de achtergrond van de bewoners van andere werelden van het heelal, veel meer ontwikkeld in vergelijking met de aarde. Hij twijfelde er niet aan dat de ruimte wemelde van het leven, maar tegelijkertijd was hij verre van 'koolstof-eiwit-chauvinisme' in zijn definitie. Vanuit zijn oogpunt kan het leven in elke vorm worden weergegeven. Hij gaf zelfs toe dat de bewoners van superbeschavingen in het geheim op onze planeet zijn! En ze hadden ons leven heel goed kunnen veranderen, maar dat deden ze niet. En met de beste bedoelingen: door allerlei barrières en moeilijkheden te overwinnen, ontwikkelt en groeit de mensheid. "De moeder laat de baby niet verdrinken, van het dak vallen, verbranden, sterven", schreef Tsiolkovsky. “Maar ze staat toe dat hij zichzelf een beetje verwondt of zich verbrandt, zodat hij behendigheid leert, de kennis en voorzichtigheid verwerft die nodig zijn voor het bestaan. Dit is hoe de kosmos zich gedraagt met de mensheid. De wil van laatstgenoemde wordt niet vervuld en is beperkt totdat deze nog is gegroeid en de hoogste reden heeft bereikt."
Bovendien was Tsiolkovsky ervan overtuigd dat de mensheid nog niet klaar was om te communiceren met vertegenwoordigers van buitenaardse beschavingen. Stel dat hun uiterlijk alleen maar aanleiding zal geven tot chaos en religieus fanatisme onder de mensen. Dit werd bijna 100 jaar geleden gezegd, dat flitste als een seconde voor het universum, dus in zijn ogen zijn we nog steeds kinderen …
Waar dromen kunnen komen
In zijn jeugd wilde Tsiolkovsky aeronaut worden, maar toen hij zijn fysieke capaciteiten kritisch beoordeelde, realiseerde hij zich de onmogelijkheid van zijn droom en gaf hij al zijn kracht aan de onafhankelijke studie van hogere wiskunde en andere wetenschappen. En al op volwassen leeftijd concentreerde hij zich op het begrijpen van de theorie van vliegreizen, die op dat moment nog in de kinderschoenen stond. Hier bleek hij een echte vernieuwer te zijn, vooruitlopend op de uitvinding van de windtunnel, het volledig metalen luchtschip en de futuristische vormen van toekomstige vliegtuigen.
