Recent uitgelekt nieuws over een mogelijk buitenaards radiosignaal dat is ontdekt door het Breakthrough Listen-project zou een ondubbelzinnig teken kunnen zijn van het bestaan van een technologische soort in onze melkweg en biedt een uitstekende gelegenheid om na te denken over de aard van kosmisch leven.
Sommige details van dit mysterieuze smalbandsignaal met een frequentie van ongeveer 982, 002 MHz, en het samenvallen met de richting naar Proxima Centauri, suggereren dat dit signaal werd verzonden door een buitenaardse en technologisch geavanceerde beschaving.
Maar we moeten nog even wachten voordat de volledige technische analyse uiteindelijk wordt gepresenteerd. Bij gebrek aan aanvullende ideeën kunnen wetenschappers op dit moment het beste zeggen dat dit signaal van groot belang is, maar we moeten aannemen dat de verklaring zou kunnen zijn dat het een teken is van buitenaardse intelligentie en vrije wil.
Als je dit nieuws hoort, vraag je je af hoe dat gevoel zal zijn wanneer (en of) we uiteindelijk bewijs vinden dat we niet alleen in de ruimte zijn.
2020 was immers een zwaar jaar; een vreemde, angstaanjagende tak van de menselijke tijdlijn die zo vaak aanvoelde als een alternatieve realiteit die we maar beter konden vermijden. Waarom zou je hier niet de ontdekking van een ander technologisch leven aan toevoegen? Trouwens, waarom besluipt deze ontdekking ons niet op een relatief conventionele manier?
We hebben de neiging om ons goed te concentreren op Hollywood-weergaven van het eerste contact, of zelfs de officiële protocollen die bestaan (en waarover al lang wordt gedebatteerd) om aan de wereld aan te kondigen dat er echt buitenaardse wezens zijn.
Maar ondanks al deze aanleg en plannen had de geschiedenis net zo goed zo kunnen verlopen: gerucht, nieuwslekken, voorbespreking van wetenschappers, en dan zal voor iedereen duidelijk worden dat dit een voldongen feit is.
De bewoonde melkweg zal een ander deel van het verhaal zijn: allemaal vanwege het monotone draaggolfsignaal van Proxima Centauri, afkomstig van een gewone buitenaardse activiteit.
Misschien is het gewoon telemetriebereik voor hun interplanetaire ruimtevaartuig, of een soort planetaire radar, of een communicatiesysteem dat aan de planeet is gekoppeld, of wie weet wat.
Geen ingewikkelde datastromen of gerichte signalen, gewoon het soort dat precies zo werkt als wij.
Er is een interessante parallel met onze ontdekking van planeten rond andere sterren. In het begin van de jaren negentig hadden we het eerste bewijs van objecten ter grootte van een planeet rond pulsars.
Een verrassende en volkomen onverwachte ontdekking, maar we waren misschien niet zo gelukkig als we hadden kunnen zijn, want dit was niet zoiets als een "normaal" planetair systeem (voor ons aardgeoriënteerde denkers).
Toen waren de eerste ontdekte planeten rond sterren vergelijkbaar met de zon ook een klasse van onverwachte gigantische werelden in compacte banen. Uiteindelijk, na ongeveer tien jaar, werd het duidelijk dat dergelijke planeten van alle rangen en standen eerder de norm dan de uitzondering waren.
Tegenwoordig is het moeilijk voor te stellen dat we ooit echt hebben gedacht dat het anders zou kunnen; een ruimte waarin planeten zeldzaam zouden zijn, lijkt deze uitspraak nu nogal absurd.
Misschien is dit hoe de zoektocht naar buitenaardse intelligentie zal verlopen. In de beginfase zullen er wat eigenaardigheden zijn, sommige curiositeiten die niet helemaal zijn wat we hadden gepland. Bijvoorbeeld een dof draaggolfsignaal.
Na verloop van tijd zal er nieuw bewijs komen totdat het uiteindelijk duidelijk wordt dat er veel soorten zijn die door hun kleine systemen zwerven en niets echt bijzonders doen, omdat deze mogelijkheden tenslotte meer een product van onze levende verbeelding waren. dan alles waar het universum het leven naar toe duwt.
Natuurlijk, ik maak een grapje, de eerste ontdekking van leven van welke aard dan ook elders in het universum zou schokkend en wereldveranderend zijn, en technologisch leven zou helemaal bovenaan de schokschaal staan. Maar de schok trekt weg en we kunnen ook niet precies weten hoe het allemaal zal aflopen.
Het had uiteindelijk een beetje een opluchting kunnen zijn. We zullen niet alleen zijn of omringd zijn door iets bijzonders. De copernicaanse middelmatigheid zal tot op zekere hoogte worden hersteld en we kunnen ons weer zorgen gaan maken over al het andere dat mis zou kunnen gaan met ons stukje steen en water dat de aarde wordt genoemd terwijl het door de ruimte zweeft.
Geplaatst door Caleb A. Scharf is directeur astrobiologie aan de Columbia University. Hij is de auteur en co-auteur van meer dan 100 wetenschappelijke artikelen over astronomie en astrofysica. Zijn werk is opgenomen in publicaties zoals New Scientist, Scientific American, Science News, Cosmos Magazine, Physics Today en National Geographic. Hij blogt al jaren Life Without Borders voor Scientific American.
