Inhoudsopgave:
Als je dat nog niet hebt gedaan, markeer dan 18 februari in je agenda om NASA's Perseverance-rover op Mars te zien landen. De landing, die het NASA-team niets minder dan "zeven minuten horror" noemt, wordt live uitgezonden, maar het signaal van de Rode Planeet gaat met een vertraging van 11 minuten. Laat me je eraan herinneren dat een van de belangrijkste doelen van Perseverance de zoektocht naar microbieel leven (of sporen daarvan) op Mars is, wat het begin markeert van een nieuw tijdperk in de zoektocht naar leven buiten de aarde. Maar zelfs als Perseverance het leven op de Rode Planeet weet te ontdekken, is er nog geen sprake van broers. Ondertussen is de publieke belangstelling voor de zoektocht naar buitenaards leven vandaag de dag meer dan ooit groot, en onlangs bracht professor Avi Loeb, hoofd van de afdeling Astronomie van de Harvard University, een nogal gewaagde veronderstelling naar voren dat de mysterieuze ruimtereiziger Oumuamua zou kunnen blijken te zijn wees niet zomaar een asteroïde, maar een echte boodschapper van een buitenaardse beschaving.
Hier op aarde vragen mensen zich vaak af of er iemand anders is dan wij in deze kosmische oceaan. Hoewel deze vraag in 2020 opnieuw onbeantwoord bleef, leken veel ontdekkingen de kans op buitenaardse beschavingen te vergroten. Vondsten op de planeet die het dichtst bij ons staat, in het buitenste zonnestelsel en ver daarbuiten, leken te wijzen op de mogelijkheid dat andere werelden de thuisbasis zouden kunnen zijn van een grote verscheidenheid aan levende organismen, van bacteriën tot technologisch geavanceerde wezens. Misschien maakt 2021 eindelijk een einde aan onze oorverdovende eenzaamheid. Maar hebben we enige reden om dat te denken?
Oumuamua's interstellaire gast
Het eerste nieuws dat in 2021 het internet letterlijk opblies, was de aanname van de wereldberoemde professor van Harvard University Avi Loeb over de ongewone oorsprong van de asteroïde Oumuamua. Dit sigaarvormige object kwam in 2017 voor het eerst ons zonnestelsel binnen; sindsdien heeft het de aandacht getrokken van astronomen van over de hele wereld. Dus slaagden ze erin vast te stellen dat de lengte van deze roodachtige reiziger 400 meter bereikt, en de snelheid van verwijdering van de zon en de aarde is meer dan 26 kilometer per seconde.
In augustus 2020 publiceerden Loeb en een team van astronomen van Harvard een studie gebaseerd op de veronderstelling dat de versnelling van de asteroïde het gevolg was van buitenaardse interferentie. In hun werk maakten Loeb en zijn collega Tim Hoang de extreem gewaagde veronderstelling dat het object wordt voortgestuwd door een buitenaardse machine, als een licht zeil - een brede millimetermachine die versnelt wanneer het wordt "geduwd" door zonnestraling.
Ruimtezwerver Oumuamua is misschien niet zomaar een asteroïde, maar onderdeel van buitenaardse technologie.
De meeste wetenschappers zijn echter van mening dat de grillige versnelling van Oumuamua hoogstwaarschijnlijk te wijten is aan natuurlijke oorzaken. In juni suggereerde een onderzoeksteam dat vaste waterstof onzichtbaar explodeert vanaf het oppervlak van een interstellair object, waardoor het versnelt. Loeb en Tim Hoang, een astrofysicus aan het Korea Institute of Astronomy and Space Sciences, beweren echter dat de waterstofhypothese in de echte wereld niet werkt.
De auteurs van de studie, gepubliceerd in The Astrophysical Journal, merken ook op dat het pad van de dichtstbijzijnde "gigantische moleculaire wolk" - een stoffig, gasvormig gebied in de ruimte waar vermoedelijk waterstofijsbergen worden gevormd, te lang is. Een waterstofijsberg die honderden miljoenen jaren door de interstellaire ruimte reist, zou eenvoudig uit elkaar vallen, geroosterd door sterrenlicht.
Het blijkt niet uit te sluiten dat Loeb en zijn collega gelijk hebben, hoe gek hun veronderstelling ons ook lijkt. Op de vraag van WordsSideKick.com-verslaggevers wat de ongewone versnelling van Oumuamua nog meer zou kunnen verklaren, verwees Loeb naar zijn nog te publiceren boek, Extraterrestrial Civilizations: The First Signs of Intelligent Life Beyond Earth, dat in januari uitkomt.
“De enige manier om vertegenwoordigers van buitenaardse beschavingen te vinden, is door te zoeken naar hun puin. Tegenwoordig fungeren astronomen als onderzoeksjournalisten die naar het afval van beroemdheden kijken', citeerde de Britse Daily Mail Loeb.
Is er leven in het zonnestelsel?
Ondanks de mysteries van de interstellaire reiziger Oumuamua, zijn er genoeg hemellichamen in ons zonnestelsel waarvan de satellieten mogelijk de thuisbasis zijn van buitenaards leven. Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus hebben dus een indrukwekkend aantal ijzige satellieten, die door onderzoekers worden beschouwd als mogelijk bewoonde werelden. Interessant is dat de komende jaren ten minste twee missies (NASA en ESA) gericht zullen zijn op Europa, de maan van Jupiter, om meer te weten te komen over deze met water spetterende maan. Lees meer over wie er in de subglaciale oceanen van Europa kan leven in ons materiaal.
Met behulp van krachtige nieuwe telescopen zal de zoektocht naar buitenaards leven en ons begrip van het universum aanzienlijk versnellen.
Maar laten we exoplaneten niet vergeten. NASA's gepensioneerde Kepler-observatorium heeft slechts duizenden gevonden, maar de nieuwe TESS-exoplaneettelescoop zal jagen op een veel groter aantal planeten ter grootte van de aarde dichter bij onze eigen wereld. Tegenwoordig ontdekken onderzoekers steeds meer rotsachtige planeten die mogelijk bewoonbaar zijn.
Neem bijvoorbeeld de James Webb Space Telescope, die in 2021 zou kunnen worden gelanceerd. Het is onwaarschijnlijk dat hij ons veel zal vertellen over de atmosferen van kleine planeten (omdat ze erg klein en moeilijk te zien zijn), maar hij zal informatie kunnen halen uit de grotere gasreuzen. Dit zou op zijn beurt het onderzoek en de bouw van nog krachtigere telescopen in de komende jaren kunnen stimuleren. Al met al zou 2021 de geschiedenis in moeten gaan als het jaar waarin onze zoektocht naar buitenaards leven aanzienlijk versnelde. Waar het ons zal brengen valt nog te bezien, maar laten we hopen dat wat het resultaat ook is, het meer licht zal werpen op de kostbare planeet waarop we leven en hoe het leven begon in deze onopvallende hoek van het universum.
