Russische wetenschappers hebben als onderdeel van een internationale wetenschappelijke groep het werk voltooid om het volledige genoom van een bedreigd zoetwaterweekdier - de Europese parelmossel (Margaritifera margaritifera) te ontcijferen. Het werk werd gepubliceerd op de preprint-server van bioRxiv en ter overweging voorgelegd aan het tijdschrift DNA Research.
Biologen van het Federale Onderzoekscentrum voor de uitgebreide studie van het noordpoolgebied van de Oeral-afdeling van de Russische Academie van Wetenschappen hebben samen met collega's uit Duitsland, Canada, Portugal en Zweden een driejarige studie van de Europese parelmossel (Margaritifera margaritifera). Het ontcijferen van het genoom van dit zeldzame weekdier is van groot belang voor het behoud ervan. Het project zal toelaten de toestand van de populatie en de verdere overlevingskansen van de soort te beoordelen.
“De Europese parelmossel is het eerste zoetwaterweekdier uit deze familie, waarvan het genoom volledig is ontcijferd. Bovendien is het het op één na grootste tweekleppige zoetwaterweekdier ter wereld met een volledig bekend genoom. Het bevat 2,4 gigabyte aan informatie. Geïdentificeerd 35.119 genen die coderen voor verschillende eiwitten. Dit is een van de grootste doorbraken van wereldklasse in genomics voor 2020. We hebben al enkele genen ontcijferd en hun functionele eigenschappen geleerd - voor welke eiwitten en kenmerken van het organisme ze verantwoordelijk zijn ", zegt co-auteur van het werk, directeur van FITSKIA UB RAS, corresponderend lid van de RAS Ivan Bolotov.
Nu is de pareloester, die voorheen in heel Europa werd verspreid, een bedreigde diersoort. In de XVII-XIX eeuw werd er in het noorden van Rusland en in Scandinavië op industriële schaal gevist. De Europese parelmossel leeft in koude, snelstromende rivieren, daarom heeft de opwarming van de aarde problemen veroorzaakt met de reproductie en reproductie van de koudeminnende soorten. De larven van deze weekdieren ontwikkelen zich op de kieuwen van zalmachtigen. Als het water niet koud genoeg is, verliezen ze het vermogen om zich aan de kieuwen van de gastvis te hechten, kunnen ze niet bewegen en sterven.
De eerste pareloesters verschenen ongeveer 170 miljoen jaar geleden op aarde; sindsdien zijn veel van hun kenmerken, zoals bijvoorbeeld de vorm van de schelp, praktisch niet veranderd. De snelheid van hun genetische evolutie is erg traag, wat betekent dat ze een soort mechanisme hebben dat zorgt voor de stabiliteit van het genoom. De volgorde van genen in het mitochondriale genoom van parelmosselen is al 170 miljoen jaar onveranderd. Een ander interessant kenmerk is de lange levensduur. Sommige individuen in het noorden kunnen wel 200 jaar of langer leven.
Wetenschappers kunnen nu functionele genen identificeren die verantwoordelijk zijn voor de levensduur. In de toekomst kan dit deel van het onderzoek op mensen worden geprojecteerd. Activering van genen met vergelijkbare functies zou theoretisch kunnen dienen om het menselijk leven te verlengen.
